Drugie zabicie psa (Marek Hłasko)

Dziś jeden z czytelników ukrywający się pod pseudonimem Dawid Motke przedstawia dzieło Marka Hłaski "Drugie zabicie psa". 

Serdecznie zapraszam do zapoznania się z recenzją.

Korzystając z takiej okazji, że zostałem zaproszony do napisania

recenzji dowolnie wybranej książki, chciałbym zaproponować Szanownemu

Czytlenikowi odkurzenie klasyki. Mowa o największym dziele naszego

największego pisarza, czyli o "Drugim zabiciu psa" Marka

Hłaski.
 I choć wielu odrobinę żenuje patos pretensjonalnego "Ósmego dnia

tygodnia" albo zniesmacza kpiarsko-mitomański samozachwyt autora w

"Pięknych dwudziestoletnich", nikt nie powinien pozostać

obojętny wobec tej skromnej, około 100-stronicowej połówki historii miłosnej.

A książka jest o tym: Najpierw jest zgon tajemniczego jegomościa. Ani

zgon, ani jegomość nie mają żadnego wpływu na dalsze losy postaci, ale

od razu jesteśmy wprowadzeni w odpowiedni nastrój i odpowiednie

spojrzenie na kolejne wydarzenia. Bo wszystko, co jest potem,

przesiąknięte jest najprawdziwszą, choć niedosłowną, zgnilizną,

która ciągnie się za naszymi bohaterami. Niczym ochydne kreatury bez

sumienia wykorzystują i niszczą najpiekniejsze byty Wszechświata:

zaufanie, nadzieję i miłość. A mimo wszystko nie możemy ich zupełnie

potępić, bo karty powieści próbują nas przekonać, jak bardzo

tragiczny dla bohaterów jest ich upadek i wewnętrzne zbutwienie, ich nieludzka

wręcz dysempatia.

Oczywiście, jest to książka o konkretnym miejscu i konkretnym czasie,

które splatają się z życiorysem autora. Świat przedstawiony, Izrael

lat 50. XX wieku, nie jest miejscem przyjaznym nikomu. Ale w tym

szaleństwie upadlania wszystkiego i pokazywania najgorszych cech

ludzkich jest zaskakująca metoda: czytelnik ma szansę przeżyć

katharsis, docenić to, co ma, a czego nie miał żaden z bohaterów.

Pozwolę sobie zacytować. Proszę wybaczyć, że w języku Szekspira i

Byrona, ale mam pod ręką jedynie angielskie tłumacznie (w wykonaniu

Tomasza Mirkowicza):

`Don't say anything more.'

`No. I'll go on talking. I'll talk until we both go mad. I'm

thinking of your belly, whether it's strong and hasn't been disfigured by

Johnny. Maybe it has light scars which I'll be able to feel with my

fingertips. I hope so. Maybe I can kiss them once you stop feeling

shy. And soon my shyness will also disappear and you, too, will be

able to kiss me. And then we'll start again, and the whole room, the

bed, everything will have your smell. Not mine, but yours. But until I

say that one importnant word, this is all.'

`I have to leave Israel,' she said.

Książka bardzo głęboko wzrusza, drażni, peszy, prowokuje do chwili

namysłu. Dobra jest. A na tylnej okładce żegna nas piękna,

dwudziestoletnia twarz Hłaski, niczym młodego Marlona Brando.

____________________________________________________

Dziękuję bardzo za recenzję i zdjęcia książki.

Mam nadzieję, że Dawid Motke jeszcze nie raz zagości w naszym dziale z recenzjami.

Przypominam: Wszyscy chętni podzielić się swoją opinią na temat jakiejś książki mogą wysyłać swoje recenzje pod adres: oceniane@interia.pl
Czekam z niecierpliwością na Wasze recenzje :)